«بدون شرح» اولیه تجربه كارگردانی مهدی مظلومی در عرصه طنز بود كه خیلی‌ها عقیده دارند تا امروز بهترین كار او هم در این زمینه است. در آن روزها خیلی‌ها «بدون شرح» را سریالی بی‌مزه و بی‌محتوا می‌دانستند و آن را با كارهای مهران مدیری مقایسه می‌كردند، اما باز هم با این حال این مجموعه توانست در بین بینندگان عام تلویزیونی مخاطبان خودش را جذب كند و احتمالاً دلیلش هم حضور بازیگرانی غیر از بازیگران مجموعه‌های روتین طنز مثل فتحعلی اویسی و امیر جعفری بود. شاید بتوان گفت بازپخش این سریال برای كلیت آن یك برد و شانس بود، چون خیلی از انی كه آن را به بی‌مزه‌گی متهم می‌كردند، با دیدن دوباره آن و مقایسه با حافظه طنز امروزی‌شان آن را یك كار موفق با طنزی بكر قلمداد می‌كنند. «بدون شرح» قرار بود ماجرای ما باشد. ماجرای دفتر یك هفته‌نامه با نویسندگان آسمان جلش كه عین ما برای بودن تلاش می‌كنند و گاهی هم موفق می‌شد چیزهای درستی را از دنیای ما نشان بدهد. البته بهتر است بگوییم این سریال حدیث نفس نشریات زرد بود كه در قالب ماجراهایی طنز می‌خواست مردم را بخنداند. طنز كلامی معمول در این نوع سریال‌ها در «بدون شرح» تحت‌الشعاع بازی‌های اغراق شده بازیگران نقش اصلی‌اش قرار می‌گرفت و در حقیقت این مجموعه ملغمه‌ای بود از بازی‌های فیزیكی و طنز كلامی. شاید كمی بی‌رحمی باشد، اما «بدون شرح» در حقیقت مخاطب عامش را با ژانگولر بازی‌هایش می‌خنداند نه متن‌های قوی و پر از تكه‌های طنز. در نهایت نباید موفقیت این سریال را (هر چند كمتر از بعضی از مانندهایش) در نظر نگرفت و شاید بشود گفت این مجموعه پایه‌گذار مدلی از طنزهای روتین تلویزیونی شد كه نسخه‌‌های كپی آن (حتی آنهایی كه توسط گروه خودش ساخته شد) چیزهای بی‌مزه‌ای از آب درآمد و موضوعاتی دم دستی و دستمالی شده بود كه بهتر است درباره‌شان حرفی نزنیم. این‌كه هر بار سراغ شغلی برویم و با حواشی و اطرافش شوخی كنیم، حداقل تا امروز كه جواب نداده. اما «بدون شرح» چون شروع این كار بود و مسلماً وقت بیشتری روی آن گذاشته شده بود، حرف‌هایی داشت كه امروز باز هم نگاهی به آن بیندازیم.

«بدون شرح» اولیه تجربه كارگردانی مهدی مظلومی در عرصه طنز بود كه خیلی‌ها عقیده دارند تا امروز بهترین كار او هم در این زمینه است. در آن روزها خیلی‌ها «بدون شرح» را سریالی بی‌مزه و بی‌محتوا می‌دانستند و آن را با كارهای مهران مدیری مقایسه می‌كردند، اما باز هم با این حال این مجموعه توانست در بین بینندگان عام تلویزیونی مخاطبان خودش را جذب كند و احتمالاً دلیلش هم حضور بازیگرانی غیر از بازیگران مجموعه‌های روتین طنز مثل فتحعلی اویسی و امیر جعفری بود. شاید بتوان گفت بازپخش این سریال برای كلیت آن یك برد و شانس بود، چون خیلی از انی كه آن را به بی‌مزه‌گی متهم می‌كردند، با دیدن دوباره آن و مقایسه با حافظه طنز امروزی‌شان آن را یك كار موفق با طنزی بكر قلمداد می‌كنند. «بدون شرح» قرار بود ماجرای ما باشد. ماجرای دفتر یك هفته‌نامه با نویسندگان آسمان جلش كه عین ما برای بودن تلاش می‌كنند و گاهی هم موفق می‌شد چیزهای درستی را از دنیای ما نشان بدهد. البته بهتر است بگوییم این سریال حدیث نفس نشریات زرد بود كه در قالب ماجراهایی طنز می‌خواست مردم را بخنداند. طنز كلامی معمول در این نوع سریال‌ها در «بدون شرح» تحت‌الشعاع بازی‌های اغراق شده بازیگران نقش اصلی‌اش قرار می‌گرفت و در حقیقت این مجموعه ملغمه‌ای بود از بازی‌های فیزیكی و طنز كلامی. شاید كمی بی‌رحمی باشد، اما «بدون شرح» در حقیقت مخاطب عامش را با ژانگولر بازی‌هایش می‌خنداند نه متن‌های قوی و پر از تكه‌های طنز. در نهایت نباید موفقیت این سریال را (هر چند كمتر از بعضی از مانندهایش) در نظر نگرفت و شاید بشود گفت این مجموعه پایه‌گذار مدلی از طنزهای روتین تلویزیونی شد كه نسخه‌‌های كپی آن (حتی آنهایی كه توسط گروه خودش ساخته شد) چیزهای بی‌مزه‌ای از آب درآمد و موضوعاتی دم دستی و دستمالی شده بود كه بهتر است درباره‌شان حرفی نزنیم. این‌كه هر بار سراغ شغلی برویم و با حواشی و اطرافش شوخی كنیم، حداقل تا امروز كه جواب نداده. اما «بدون شرح» چون شروع این كار بود و مسلماً وقت بیشتری روی آن گذاشته شده بود، حرف‌هایی داشت كه امروز باز هم نگاهی به آن بیندازیم.